شلمچه ، شهر شهود و شهادت(سفرنامه)
سه شنبه, ۲۶ اسفند ۱۳۹۳، ۱۲:۱۹ ب.ظ
بعد از بازدید از یادمان های اروند ، دهلاویه ، هویزه ، طلائیه و ... حالا نوبت به سرزمین عشاق میرسد ،
شلمچه ...
اسمش را که میشنوی ناخوداگاه بدنت میلرزد ،
شلمچه خلاصه عشق است و قطعه ای از بهشت ،
شلمچه ، آینه ایست که تمام جبهه با خاکهای سرخش در آن می درخشد....
انقدر از شلمچه شنیده بودم که بی صبرانه منتظر رسیدن بودم ،
از دور که یادمان شلمچه پیدا شد ، دل پرواز کرد ....
در این زمین مقدس ، باید با پای برهنه قدم زد ، پاهایت که بر خاک شمچه میخورد ، انگار راحت میشوی ، انگار سبک بال میشوی برای پرواز ...
اینجا سرزمینی است که ملائک در آن سجده می کنند و برای بوسه زدن بر خاکش از هم سبقت میگیرند .
اما اینجا جز تلی خاک ، چیزی نمی بینم ، اما نمیدانم چرا همین خاک ها هم به دل مینشیند ، هوای اینجا بی نظیر است ، آدم دلش میخواهد فقط پشت سر هم نفس بکشد ...
پای صحبتهای یکی از سرداران جنگ مینشینیم و او از رشادت ها میگوید و از ایمان ،
از خاطرات آن روزها میگوید و هوای دلمان را بارانی میکند ، آنقدر که دیگر دلت نمیخواهد سرت را از زمین بلند کنی ، شرمنده ای ، شرمندهء شرمنده ...
هر آنچه که از غروب شلمچه خوانده و شنیده بودم ، حالا میبینم ، دیدنی است و غم انگیز ،
انگار اینجا خورشید هم میلی برای غروب ندارد ، آخر اینجا سرزمین مردان بی غروب است ...
اما داستان شلمچه ما تازه شروع میشود ، بعد از نماز از آن همه کاروان فقط تعداد معدودی میمانیم و در مهمانی خصوصی شهدا ، پای صحبت های تامل برانگیز و نافذ حاج حسن یکتا مینشینیم ...
او میگوید و ما میباریم ، او میگوید و ما فریاد میزنیم ، او میگوید و ...
حسین سرتاره